In nomine dei: 60 sculpted poems.
Mixed media artwork in book form
(43x33x6cm) 2021.
τραβάω γραμμές απλώνω χρώμα κοιτώ και σημαδεύω όμως γράφω με άλλου εντολή με άλλου λέξεις και ρυθμό με άλλου πόνο γράφω για μένα με αλήθεια άλλου
και λες θέλω να αγαπήσω και αγαπάς και μετά δεν μπορείς να το πάρεις πίσω
απιστία βοήθεια ντροπή πόνος φόβος μερικά αναπάντητα μηνύματα για ένα ανέμελο καλοκαίρι
βγήκαν πάλι τα άγια
χώρισε το καθαρό νερό και θα κολλήσει αμέσως και τώρα βάλε όλη σου τη δύναμη και σπάσε το βράχο καμάρωσε για το πηλό που βρήκες μέσα και τώρα μέτρα πόσα σπασμένα κύματα ζητά για να χαθεί η τομή
φτιάξε μου ένα κλουβί κι εγώ καράβι θα το πω
γεμάτη και και μα μα μαρίες είχαμε και η ιφιγένεια θυσιάστηκε μικρή
το πάτερ ημών τραγούδαγα κάθε πρωί και άκουγες το έρημον
ανασαίνεις άραγε έρωτα μακριά μου ανασαίνεις σάρκα θνητή κορμί ιερό σώμα δικό σου προσεύχομαι για το καλό σου για τ αγαθό σου το μυστικό σου για σένα ολόκληρο προσεύχομαι
μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλαμπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλαμπλαμπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα
φίλα με ν ανάψει ο αποσπερίτης το κερί και να φωτίσει η πλάση φίλα με λοιπόν όχι για μένα όχι για σένα μα για τους ξένους για μας είναι το μηδέν και το ένα
αγαπώντας αληθεύουμε
μ αρέσει ο νοτιάς μα με το βοριά έφτιαξα τη ζωή μου κι έτσι φυσώ από παντού
θέλω να ζήσω επιτέλους είπε και ήρθε
τον άύγουστο κρυώνω πιο πολύ
μιλώ σ εσένα σώμα μου σ εμένα μιλώ που καμιά αξία δεν σου δωσα και καμιά τροφή που από τύχη μόνο σ έθρεψε η αγάπη και η μοναξιά ήρθε η ώρα της γιορτής ας φαγωθούμε λοιπόν
άγιο σώμα δικό σου και δικό μου είναι και των ξένων άγια κι αυτά μας γλυκοτραγουδούν άλλος χτύπος άλλες λέξεις άλλο σπέρμα άλλοι πόνοι άλλη ώρα άλλα χρόνια επιτέλους η πόλις εάλω
και τότε άνοιξε ένα φωτάκι στο κέντρο εκείνο που είναι βάθος που πας με πάνω και με κάτω σε τόσο χαμό ποιός μπορεί να πάει μόνος
υπάρχει ένας χώρος κλειστός σαν κύμα που σπάει εκεί μες στα σκοτάδια οικοδομείται κανέλα και φωτιά απ τ άπατα υπάρχει ένας χρόνος πηχτός σαν κινούμενη άμμος εκεί μες στα σκοτάδια οικοδομείται γάλα ζάχαρη κι αλεύρι απ τ άπατα για μια ζωή πατημένη θα φάω μπροστά σου το γλυκό και τις αμαρτίες μου όλες μέχρι να σκάσω
χτύπα τι να χτυπήσω τίποτα μη χτυπήσεις εμένα χτύπα άνοιξε δεν χτύπησες δεν σε χτυπάω άνοιξε
πρώτος πρώτη φορά πρώτος συρμός, τελευταίο βαγόνι πρώτος χορός και δεύτερος χρόνος πρώτος προσωπικός χώρος κάθε φορά πρώτη φορά και τελευταία πρώτο λεπτό δικό μας πρώτο λεπτό κάθε λεπτό μισό λεπτό μισό πριν το λόγο πρώτος λόγος και τελευταίος κάθε φορά πρώτη φορά κάθε φορά πρώτη φορά κάθε φορά η τελευταία πρώτη πρώτη φορά κάθε φορά και λόγος πρώτη φορά τελευταίο βαγόνι που κάθε συρμός θα προσπερνά κάθε φορά πρώτος συρμός που σταματά πρώτος χορός κάθε φορά πρώτος χορός κάθε φορά κάθε χορός πρώτη φορά κάθε χορός πρώτη φορά πρώτος χορός πρώτη κίνηση και πρώτη στάση πρώτος χορός δεύτερη κίνηση και δεύτερη στάση πρώτος χορός τρίτη κίνηση και τρίτη στάση πρώτος χορός τέταρτη κίνηση και τέταρτη στάση πρώτος χορός πέμπτη κίνηση και πέμπτη στάση πρώτος χορός έκτη κίνηση και έκτη στάση πρώτος χορός έβδομη κίνηση και στάση ένας χορός και μια κίνηση οι τελευταίες στάσεις η τελευταία στάση πρώτη φορά γυμνοί πρώτη φορά κάθε φορά ολόκληροι μισοί το δεν μπορώ σου εδώ
και τότε έβγαλα το τελευταίο θυμό και τον πήρε και ξάπλωσα τότε γυμνή στην επιφάνεια του κόσμου
κληρονόμησα ένα σπιτάκι με μια ωραία αυλή με ψηλά δέντρα και λουλούδια με μια βρύση κι ένα παπαγάλο που όλο λέει η αυλή του βρωμάει η αυλή του δαγκώνει η αυλή του σκοτώνει
διαγραφή ανφρεντ ανφολοου μπλοκ όλα τα είπα τίποτα δεν έκανα
σπάσε τί να σπάσω τίποτα μην σπάσεις εσύ σπάσε όχι δεν θέλω να σπάσεις εσύ δεν μπορώ σπάσε εσύ που μπορείς όχι να σπάσεις εσύ που δεν μπορείς μα δεν μπορώ τότε σπάσε εμένα που μπορώ μα αν σε σπάσω έσπασα μα αν δεν με σπάσεις δεν σπάω καλά ας σπάσουμε μαζί τότε πώς θα σπάσουμε μαζί δεν ξέρω κάποιον θα βρούμε να μας σπάσει δες τι να δω τίποτα μην δεις απλά δες όχι δεν θέλω να δεις εσύ δεν μπορώ δες εσύ που μπορείς όχι να δεις εσύ που δεν μπορείς μα δεν μπορώ τότε δες εμένα που μπορώ μα αν σε δω δεν θα βλέπω άλλο μα αν δεν με δεις θα εξαφανιστώ καλά ας κοιταχτούμε τότε χωρίς γυαλιά χωρίς μόνο με μάτια με τα δικά μου ή τα δικά σου με τα δικά σου άσε καλύτερα με τα δικά σου όχι τα δικά σου είναι καλύτερα μα τα δικά μου δεν βλέπουν χωρίς γυαλιά ωχ το ξέχασα καλά τότε κάποιον θα βρούμε να μας κοιτάξει ο κάποιος πρώτα θα μας σπάσει και μετά θα μας κοιτάξει ή πρώτα θα μας κοιτάξει και μετά θα μας σπάσει δεν ξέρω να τον ρωτήσουμε μπορεί αυτός να ξέρει κύριε κύριε πρώτα θα μας σπάσετε και μετά θα μας κοιτάξετε ή πρώτα θα μας κοιτάξετε και μετά θα μας σπάσετε άκουσες τίποτα όχι εσύ νομίζω κάτι άκουσα τι είπε μας είπε ηλίθιους ωραία τότε να κάνουμε τέχνη ζωγράφισε τι να ζωγραφίσω τίποτα μην ζωγραφίσεις εμένα ζωγράφισε μα εγώ ζωγραφίζω ζωγραφιές τότε ζωγράφισέ με σαν ζωγραφιά θα σε ζωγραφίσω σε κλίμακα ένα προς ένα που έμαθα ποιο ένα θα είμαι εγώ και ποιο ένα θα είσαι εσύ εγώ θα είμαι το ένα κι εσύ το άλλο ωραία θα είμαι το πρώτο κι εσύ το άλλο ωραία γιατί κρυώνω στα ύψη κι εγώ δεν ακούω στα βάθη όταν με σκεπάζεις δεν κρυώνω
για όνομα του θεού
ήσουν κι εσύ παρθένος τελικά τόσο που δεν σε πίστεψα αφού αγία δεν υπήρξα ποτέ μόνο μαρία
δίπλωμα της σχολής αρχιτεκτόνων μηχανικών του εθνικού μετσόβιου πολυτεχνείου μεταπτυχιακού επιπέδου σαν να λέμε ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών βυθιστήκαμε στη μελέτη της εσωτερικής δομής του φυσικού κόσμου καλλιεργώντας έτσι τη στατική μας διαίσθηση για να φτάσουμε στα άκρα της αποτελεσματικότητας την συνθετική μας ικανότητα μπορούσαμε να αποδώσουμε μορφές, υπαρκτές ή φανταστικές με σχέδια υλοποιήσιμα κατασκευαστικά και αισθητικά άρτια βαθμός διπλωματικής δέκα με τόνο ήταν επίπεδο διδακτορικού ομολόγησαν οι κριτές ομόφωνα σαν να λέμε τα κατάλαβα μόνο μάθημα αρχιτεκτονικού σχεδιασμού παραδείσου δεν είχαμε που ήθελα να παρακολουθήσω για να μάθω τη δομή του μήπως και καταφέρω να χτίσω έναν που έχασα δεν ήξερα καν αν χρειάζονταν ειδικές γνώσεις βιοκλιματικού σχεδιασμού αποτυπώσεων όπως στις επαναχρήσεις στον πολεοδομικό σχεδιασμό ή αν αρκούσαν γενικές γνώσεις χωροταξίας κάποια στιγμή κάτι σχετικό πήγε να πει ο μάρτιν αλλά είμασταν πολύ αριστεροί γι αυτόν έτσι συνέχισα πτυχίο στο τμήμα εικαστικών τεχνών της ανώτατης σχολής καλών τεχνών με κατεύθυνση γλυπτικής μεταπτυχιακού επιπέδου πάλι σαν να λέμε άλλος κόσμος χειροποίητος προσωπικός ελεύθερος μα για λίγο μπερδεύτηκα κάθε απόπειρα εικαστικής έκφρασης μιας εσωτερικής ανάγκης χαρακτηριζόταν ως ένας εν δυνάμει ενδιαφέροντας παραδείσιος κόσμος κάθε άνθρωπος κι ένας παράδεισος ως ήταν τα δέντρα που κρύβαμε τη γύμνια μας δεν είπαν πως μύριζαν τα λουλούδια της σιωπής μας, ούτε ποιο χώμα έδινε ζωή στο χώρια μας λέξη αν είχαν ρίζες τα βουνά από οπλισμένο σκυρόδεμα ή απλά ανακατεύαμε κόκκινο κίτρινο και μπλε για να στεριώσουν δεν έμαθα ένα τοίχο ύψωσα μόνο και σ ένα τετράδιο έγραψα για να μην πάνε τα χρόνια της εξορίας χαμένα ώσπου έλιωσα όχι εγώ η ζωή μου έλιωσε σαν να λέμε έλιωσα σαν έλιωσε η ζωή μου την βρήκα όλη χάμω ευτυχώς είχα μάθει ωστόσο να μαστορεύω και έτυχε να έχω σπίτι σπάτουλα και ζέστη στον τόπο μου έπιασα πάλι δουλειά λίγο χέρι λίγο πόδι λίγο κορμό δεν είχα ξαναφτιάξει ως τότε κάτι τόσο άσχημο σαν να λέμε έργο φρικτό σαν να λέμε σώθηκα σαν να λέμε σ αγαπάω
κάηκα κι εγώ φοβάμαι όμως να το πω στον τόπο μου στα μέρη μου κάτι τέτοια δεν λέγονται καλύτερα λεπρή μανιασμένη δηλητήριο ή φθόνος καλύτερα νεκρή ή φόνισσα μα ποτέ καημένη πώς να πω δηλαδή πως μάζευα σκουπίδια απ τις στεριές και τα βαζα με τα λευκά μου να πλυθούν πως ένωνα άσκοπα ρήματα με πεταμένα ουσιαστικά και έφτιαχνα ριζίτικο σκοπό πως παρακάλεσα για θάνατο μα δεν μου δόθηκε και δέχτηκα μονάχη μου το ψέμα γι αλήθεια πως γονάτισα σαν σε εικόνισμα στην πόρτα του και να γελάσουν άφησε θα τον σκοτώσουν πως τόλμησα να βάλω το θεό ανάμεσά μας πως καίω ακόμα αργά και δεν σβήνω θα με σκοτώσουν δεν λέγονται τέτοια πράγματα στον τόπο μου γυναίκα άστεγη καλύτερα θα γίνω που σαν με δουν στις βόλτες τους απάνω να μη με αναγνωρίσουν για δική τους και ν αναρωτηθούν από καρδιάς τι να παθε άραγε η καημένη
παράδεισε παράδωσε και παραδώσου στη φυτεμένη κόλασή σου κλάψε μας και πέταξέ μας βροχή και ύψος στους ιδρωμένους ποθώ και το χώμα σου να γονατίσω
είσαι δικός μου κτητικότητα λένε είμαι δική σου χαζομάρα οπότε τι να πω κι εγώ για μας μουρμουρίζω καμιά φορά έχει ο θεός και κλαίω
τον άκουσα να μου μιλάει με τα ρήματα τα μυστικά μου με εκείνα τ άρρητα που μόνο γεννιούνται είδα την εικόνα μου διαμάντι στα μάτια του αχάρακτο μα ικανό να σχεδιάσει τον κόσμο είδα το άρωμά μου στο δέρμα του να ξεκλειδώνει βρωμιές τα πρωινά καμένες σάρκες ψάρια κορμιά σώματα χαμένα ένα φιλί έδωσα ατέλειωτο κι ένα φιλί ζήτησα τελειωμένο όχι για μας μα για τους ξένους είδα το χέρι μου να σκάβει βαθιά σ απάτητο χώμα να βρίσκει ρίζες φωτιάς και κορμούς ξεραμένους και ήπιαμε το τυφώνα που τα πότισε όλα έτσι τον άγγιξα και έτσι μου έλιωσε
ντριν μπλά μπλά μπλά ντριν μπλά ντριν μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά ντριν μπλά μπλά ντριν μπλά μπλά μπλά μπλά ντριν μπλά μπλά μπλά ντριν μπλά ντριν μπλά μπλά μπλά μπλά μπλά ντριν μπλά μπλά ντριν μπλά μπλά μπλά μπλάντριν μπλά
άλφα κεφαλαίο γου και α γα που και η πη όλο μαζί αααααααααααααααα ξανά απ την αρχή
δεν αντέχεται η ομορφιά μακριά σου
δεν ξέρω τι να κάνω με κάτι διαμάντια που βρήκα στο βυθό παίζοντας δεν σπάνε για να τα μοιράσω σ όλους αφού αν τα σπάσω σπάει κι η καρδιά αν τα λειάνω πάλι χάνεται το σχήμα σίγουρα άσχημα θα τα κάνω μα κι αν τα φυλάξω θολώνει η λάμψη μες τα σκοτάδια λέω να τα φάω καλύτερα κι αν πεθάνω πέθανα θα τα βρει ο ιατροδικαστής ολόκληρα μέσα μου και κάποια θα στολίσει
ξάπλωσε στο κρεβάτι και σώπασε είπαν δεν έχει τίποτα για σένα πια εδώ και υπάκουσα λέξη δεν έβγαλα μα σαν να έμειναν μέσα μου και απάντησαν σαν σώμα αυτές έτσι κάθε φορά που ξαπλώνω πια στα μαλακά σαν να τρέμω λίγο όχι πολύ τίποτα φοβερό μόνο λίγο
πες μου εσύ αδερφή μου αυτό που τ όνειρό μου δεν μπορεί να πει γιατί δεν είναι η φύση του τέτοια πες μου να τρέξω μακριά από τη φωτιά γιατί δεν είναι άγιο φως που θαυματουργεί μα φλόγα που κάίει τα ζωντανά πες μου να μην πιώ νερό κι ας διψώ γιατί δεν είναι της βροχής που καθαρίζει στράτες και ψυχές μα εκείνο των βόθρων και των ψεκασμένων χωραφιών φώναξέ μου αν χρειαστεί να μην πατώ ξυπόλητη στο χώμα γιατί δεν είναι πηλός που γνωριζόμαστε μα κόπρανα κατοικίδιων μπουλντόγκ που περιμένουν αφέντες κι εκπαίδευση αν δεν ακούω βρίσε με ακόμα για να προστατευτώ απ τον αέρα γιατί δεν είναι ο νοτιάς μου μα ο άλλος που παγώνει το κορμί και σταματά τους σφυγμούς πες μου πως τ όνειρό μου δεν έχει τη θάλασσά μου ήλιο που φέγγει και βουτιές δεν έχει βουτιές παιδιών και γαλαξίες που λάμπουν είναι έρημος και σκότος είναι μαύρη τρικυμία με καρχαρίες και ρουφήχτρες ένα αχούρι με κατσαρίδες και αρουραίους σκορπιούς κι οχιές πες μου πως αυτοί που προδίδουν είναι προδότες και όσοι σκοτώνουν δολοφόνοι πες μου πως κινδυνεύω γιατί άφησα το θάνατο μέσα μου πως με περιμένει η κόλαση και όχι ο παράδεισος που έφτιαξα πες μου πως η αγάπη μου ήταν βιασμός και μετά περίμενε μαζί μου να δούμε τι έγινα
καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος τροβαδούρος πονάει πιο πολύ επάνω στη σκηνή
πρέπει πάλι ν ανοίξω το λάκκο με τα κόκκαλα τα βαμμένα και να δω τον αγαπημένο μου ανάσκελα ν αναπνέει νεκρός κάθε απόγευμα πρέπει ν ανάβω το καντήλι ν αλλάζω το νερό στο ανθοδοχείο και να φυλάω το σταυρό κάθε δευτέρα πρέπει να μαζεύω φρέσκα λουλούδια κάθε πρώτη του μήνα πρέπει να καθαρίζω τις λάσπες για να χαθεί η μυρωδιά της σήψης και μια φορά το χρόνο πρέπει να μαζευόμαστε όλοι για χορό και τραγούδι σπαράζοντας και ίσως τότε πιστέψω πως δεν θα ξανασηκωθεί
οι περισσότεροι φεύγοντας παίρνουν μαζί τους τα ψυγεία τα πλυντήρια και τις τηλεοράσεις που πριν το χωρισμό αγόρασαν άλλοι πάλι από ανωτερότητα τα αφήνουν πίσω εμένα δεν είχε καθόλου λεφτά οπότε δεν είχαμε τέτοια προβλήματα εμένα φεύγοντας πήρε μαζί του μόνο τη μουσική που έφερε πρώτα εκείνη που γράφουν οι ερωτευμένοι αυτή με τα λόγια μετά πήρε και την άλλη με τις νότες εκείνη που λένε πως μένει αιώνια και λίγο πριν κλείσει την πόρτα θυμήθηκε να πάρει και την άλλη που μου είχε απομείνει εκείνη που κάνουν τα κύματα όταν σπάνε τα σωθικά τους εκείνο που εικονοποιεί το ολόδικό μου ιερό αφού και το κύμα βυθός είναι φεύγει κι έρχεται μέχρι ν αγαπηθεί και το τραγούδι απ τα πουλιά των πόλεων πήρε όμως αυτή είναι πολύ μεγάλη ιστορία για να την γράψω έτσι απλά όμως δεν πρέπει να παραπονιέμαι μου άφησε τη σιωπή για να σιγουρευτεί πως δεν θα τον ξεχάσω κι έτσι τώρα πρέπει να φτιάξω καινούργια πλέιλιστ
αρχίδι της κακιάς στιγμής γαμημένε τζογαδόρε ανώμαλε καταπατητή πουτάνας γιέ ηλίθιο υποκείμενο μαλακισμένο χάδι οντότητα κακοποιημένη υποτιμημένη ζωή
ξανά και ξανά η ίδια ιστορία λέμε για τα αργύρια, μα λέμε ψέματα η ανοίκεια λάμψη του είναι που μας τυφλώνει πρώτος θαμπωμένος ο προδότης λοιπόν πρώτος μαθητής και πρώτο πάσχα
τι φαντασία είναι αυτή που μόνο εσένα ξέρει
ονειρέψου εσύ για μένα κι εγώ θα ζω για σένα
τον νυμφώνα σου βλέπω σωτήρ μου κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ είπε ο ιούδας και σώπασε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής φωτοδότα και σώσον με συνέχισε όμως ο πέτρος
άφησα για λίγο την αγάπη μου μονάχη να πάω τουαλέτα και την πήρε ο διάολος
το ένα ψέμα φέρνει το άλλο λέμε μα λέμε ψέματα η μια αλήθεια το φέρνει δώσε το ψέμα και θα σου χαρίσω μια αρχή το ένα ψέμα φέρνει το άλλο λέμε μα λέμε ψέματα
δεν βγαίνουν πάλι οι λέξεις έχουν φρακάρει στο αδύνατο τα σχήματα όμως είναι μια άλλη ιστορία αδύνατα ή χοντρά είναι πάντα δίπλα μου μεταμοντέρνο μεταπολεμικό μεταστοιχείωση λέω να κρατήσω την μετάληψη βγάλε μου λοιπόν τις λέξεις όπως μου βγάζεις τη μπλούζα και θα σωπάσω
πέρα απ τη συγχώρεση κύματα και βυθόί μαζί
κόίτα δεν ειν τα μάτια μου αυτά μα τα δικά σου έίναι και έτσι φτιάξαμε τον κύκλο του μάρτιν
λέμε πως υπάρχει πικρό φιλί μα λέμε ψέματα ζάχαρη είναι το φιλί η πίκρα απλώνεται στο στόμα σα χαθεί σα δηλητήριο κυλάει και σε μια στιγμή τις γεύσεις της ζωής σκορπάει βάζεις σώμα καταπίνεις πτώμα βάζεις άγγελο καταπίνεις ερπετό βάζεις είναι καταπίνεις μηδέν και προσοχή όσο πιο γλυκό το ένα τόσο πιο πικρό το άλλο κατ αναλογία που λέμε αυτό τουλάχιστον είναι αλήθεια
θρηνώ κι εγώ
μένω να δω τις πρόκες που έβαλες στο σταυρό του δωματίου για να κρεμάμε εκεί τον έρωτά μας όταν ξεμένουμε από παλτά και τσάντες υλικά για μαστορέματα έχω πάντα στο ντουλάπι και τεχνογνωσία μπόλικη μα δεν κατάφερα ποτέ να σε καρφώσω
τετέλεσται έίπε και μας μπέρδεψε όλους
σαρακοστή σαράντα κύματα τα σαράντα σαρανταρίσαμε πιά
σήμερα που κάνει τόση ζέστη μου έίπε η φίλη μου η β κάτι σαν ευχαριστώ καιρό τώρα γεμίζει το δωμάτιό μου με φόύξια ομορφιές όμως εγώ χαζή όπως έίμαι πόύ να καταλάβω αμέσως κι εγώ όπως όλοι την εικόνα της θάύμαζα τόσα χρόνια και νόμιζα πως κάτι έκανα ευχαριστήθηκε μου έίπε πολύ με λίγο νεράκι που της χάριζα κάθε πρωί χωρίς ποτέ να μου έχει δέίξει ότι το χρειάζεται γιατί όπως φάίνεται και η φίλη μου έίναι από εκέίνους τους οργανισμόύς που ανθίζουν ανεξαρτήτως μαζί ξερός κορμός και ομορφιά μα από το νεράκι που δεν ζητάει ζει
την επόμενη φορά θα ήθελα να τρέξω σαν σαρκοφάγο στη σαβάνα λίγο πριν σκοτώσει σαν φοβισμένο που νιώθει τον σεισμό ή σαν παιδί που βρήκε χρήματα για παγωτό και ορμάει στο μπακάλικο ν αφήσω κάτω τσάντες και μυαλά και να κρατήσω μόνο τις σαγιονάρες μου αυτές τις μαύρες που κάνουν θόρυβο τις ψηλές για ν ακούω τον ρυθμό τους καθώς πλησιάζω αφού η καρδιά δεν θα χει άλλο να δώσει κι εγώ ακόμα χρειάζομαι σκοπό για να χορέψω και θα σου πει ο άλλος ο αντικειμενικός ο μετρημένος ποια η διαφορά και τώρα καθώς πλησίαζες περπάτησες και τα δυό χέρια το ένα στέρνο ο ένας λαιμός και η μια μέση ίδια πάλι θα ναι τι τους θες ακόμα τους χορούς δεν κουράστηκες κουράστηκα θα πω μα θέλω
στα χέρια σου παραδίδω το πνέύμα μου και την τιμή μου